شرکت اشتایر منلیخر تولید کننده سلاح گرم مشهور اتریشی، به عنوان سازنده ی سنتی، کار خود را شروع کرد.
نو آوری و تغییر را نیز در نظر گرفت. بنیان گذار شرکت، جوزف ورندل ، از یک خانواده ی فلز کار بود، او از تجربه ای کمک گرفت که به نسل های قبل تعلق داشت. با این حال این شرکت هنگامی که ورندل شروع به همکاری با طراح اتریشی فردیناند ریتر فون منلیخر در زمینه ی طرح های مبتکرانه ی اسلحه کرد، سرعت پیشرفتش بیشتر شد.
شهر اشتایر، در نزدیکی تلاقی رودهای انز و اشتایر در اتریش، از قرن سیزدهم یک مرکز فلزکاری بوده است. تولید تسلیحات در دوره ی جنگ سی ساله از سال ۱۶۱۸ تا ۱۶۴۸ میلادی ، به یک صنعت عمده تبدیل شد که این منطقه تفنگ های شمخال و تپانچه ها را برای ارتش هابسبورگ تامین می‌کرد.
این سنت ادامه یافت و یک فلز کار اهل اشتایر به نام ورندل پسر خودش جوزف را به آمریکا فرستاد، تا آخرین دستاوردها و ایده ها را در باره ی سلاح های گرم فرا بگیرد.
این سنت ادامه یافت و یک فلز کار اهل اشتایر به نام ورندل پسر خودش جوزف را به آمریکا فرستاد، تا آخرین دستاوردها و ایده ها را در باره ی سلاح های گرم فرا بگیرد.
تا اواخر دهه ی ۱۸۶۰ ، جوزف برای شرکت خانوادگی کار می‌کرد و هزاران قبضه از سلاح های ته پر را در اختیار ارتش های اتریش و مجارستان قرار داد.
شرکت جوزف ورندل به نام شرکت تولید سلاح های اتریشی در نیمه ی دوم قرن نوزدهم، با ترکیب روش های مدرن و بهره گیری از مهارت های صنعت گری، رونق چشم گیری پیدا کرد.
در سال ۱۸۸۵، هنگامی ارتش اتریش اسلحه ی جدید که از ابتکارهای فردیناند ریتر فون منلیخر را به کار گرفت، نقطه ی عطفی در شرکت ایجاد شد.
منلیخر، مخترع گیره ی یکپارچه برای پر کردن فشنگ ها، به طراح ارشد شرکت تبدیل شد ، و نام این شرکت به اشتایر منلیخر تغییر کرد.
او با ساخت اسلحه دسته کامل منلیخر اسکونایر تفنگ شکاری که آن را همراه اتو اسکونایر ( مدیر شرکت) طراحی کرد، به موفقیت دیگری دست یافت. تا این تاریخ شرکت منلیخر موفقیت های دیگری در زمینه ی سلاح های نظامی و شکاری، در بازار های آن زمان کسب کرد.
متاسفانه در سال ۱۹۰۴ منلیخر فوت نمود ، اما شرکت همچنان با اتکا بر دستاوردهای او و سنت، ادامه داد. شرکت مدل های جدید خصوصا تپانچه ی M۱۹۱۲ را عرضه کرد. به علاوه یک کارخانه ی جدیدی را که بزرگ‌تر از کارخانه ی قبلی و دربردارنده ی ماشین های روز بود، احداث شد.
احداث این کارخانه شرکت را قادر ساخت تا سلاح های گرم را در تولید های زیاد به بازار روانه سازد. در آن زمان جنگ اول جهانی در حال شعله ور شدن بود و این جنگ موقعیت مناسبی بود که شرکت تولیدهای خود را افزایش دهد و نیازهای جنگ را برآورده سازد.
شرکت به زودی ۱۵۰۰۰ نفر را استخدام و در زمینه محصول هایی همچون موتورهای هواپیما و دوچرخه فعالیت خودش را آغازکرد.
با این وجود، معاهده هایی که پس از جنگ به امضای اتریش رسیدند، محدودیت هایی را برای اتریش داشت، محدودیت های اقتصادی که به آن تحمیل شد اندازه‌ی ارتش و تولید های را محدود نمود و مشکل هایی را برای شرکت اشتایر منلیخر به وجود آورد. این شرکت توانست با تولید و تمرکز بر محصول هایی غیر از سلاح به مانند، دوچرخه ها و ماشین ها، خود را از ورشکستگی نجات دهد.
تولیدهای سلاح های گرم با حجم بالایی طی جنگ جهانی دوم آغاز، اما به دلیل بمباران کارخانه به دست متفقین آسیب دید، و پس از جنگ تولیدهای کارخانه محدود شد.
با اجازه ی تولید سلاح های شکاری در سال ۱۹۵۰ شرکت جان تازه ای گرفت. پس از آن شرکت اشتایر منلیخر طیف وسیعی از سلاح ها برای شکارچیان تولید کرد و تپانچه ها و اسلحه های ورزشی در چندین مدل را به تولید رسانید.
در زمانی که شرکت در زمینه ی نظامی تولید را شروع کرد یک نوع سلاح تهاجمی را طراحی و تولید کرد که دارای طرح بولپاپ بود و به طور گسترده ای از مواد مرکب استفاده میشد. در اتریش این مدل تحت عنوان ۷۷ s tG ، شناخته شد. در بازارهای خارجی به نام AUG؛ تفنگ جهانی ارتش شناخته شد.
شرکت منلیخر سلاح گرم ۷۷ s tG را در مدل های گوناگون همراه با طیف وسیعی از دیگر سلاح ها را به تولید رساند که برای نمونه می‌توان به اسلحه کمین مانند اشتایر ۶۹ SSG و مسلسل های سبک مانند اشتایر MPl و تپانچه ها مانند اشتایر ۸۱ SSP اشاره کرد
سلاح ۶۹ SSG که در سال ۱۹۶۹ برای ارتش اتریش ساخته شده بود. کارایی خود را برای سازمان های پلیس ثابث کرد. اس اس جی به واسطه ی استفاده از خشاب ماسوره ای پنج تیر چرخشی، که در داخل بدنه تفنگ قرار می گرفت سلاحی غیر معمول به شمار می رفت. این سلاح با طول لوله ۶۵ سانتی متر از فشنگ های ۷.۶۲ در ۵۱ میلیمتری ناتو استفاده می‌کند.
SPP یا تپانچه ی خاص درسال ۱۹۹۳ تولید شد. و فقط در حالت نیمه خودکار شلیک می‌کند و می‌توان خشاب های پانزده یا سی تیری در داخل دسته‌ی تپانچه قرار داد. طول لوله ۱۳ سانتی متر و از فشنگ های ۹ میلیمتری تغذیه می‌کند.
شرکت منلیخر به منظور کسب مزیت بازرگانی کامل این محصولات با شرایط تجاری قرن بیستم سازگار شد.شرکت رویکردی
رویکردی بین المللی را اتخاذ کرد و با تولید فرامرزی از طریق اعطای مجوز به طور مثال استرالیا و مالزی و صادرات گسترده را آغاز کرده است. از این جهت این شرکت یک بازیگر برجسته دربازاز سلاح های گرم در قرن بیست و یکم است.
هیچ چهره ای در تاریخ سلاح های گرم به چشم نمی خورد که بتواند با مخترع بزرگ اتریشی فردیناند ریتر فون منلیخر برابری کند… »
منسوب به دبلیو اچ بی اسمیت. نویسنده سلاح های کوچک برای جهان
برخی از نیروهای نظامی در آسیای جنوب شرقی از سلاح های اشتایر استفاده می‌کنند. در این تصویر زنان عضو نیروی هوایی سلطنتی مالزی در حال رژه رفتن با اسلحه های تهاجمی اشتایر AUG در چهل و هشتمین سالروز استقلال مالزی در سال ۲۰۰۵ مشاهده می‌شوند.
لازم به توضیح است که این شرکت در زمینه ی سلاح های گلوله زن شکاری تولیدهایی دارد که در کشور عزیز ما به تعداد محدودی وارد شده است در زیر برای آشنایی خوانندگان گرامی مجله، چند نمونه آورده شده است:
این سلاح که در سال ۱۹۵۶ در کالیبر .۲۴۳ وینچستر تولید گشته است، در آمریکا به قیمت ۱۳۵۰ دلار فروش رفته است. ولی بنده گاهی دیده ام که در کشور ما، به دلیل ممنوعیت واردات سلاح گاه سلاح های شرکت منلیخر تا چند صد میلیون تومان، حتی با وجود نبود فشنگ کالیبر مورد نظر معامله شده است!.
سلاح بالا یکی از تولیدهای جدید شرکت منلیخر می‌باشد و در کالیبر ۲۷۰ وینچستر تولید شده و مدل و شماره سریال سلاح 12 SM 270 Win 3148210 می‌باشد و قیمت آن در ایالات متحده ۳۰۰۰ دلار است.
دوستان شکارچی و علاقه مندها به سلاح توجه داشته باشند که
قیمت بیشتر سلاح های ساخت این شرکت در رنج هزار تا سه هزار دلار است به جز مواردی که حکاکی روی کپ انجام شده است یا یک سری از کالیبرهای خاص باشند، برای نمونه سلاح زیر در کالیبر 63× 9.3 دوازده هزار و پانصد دلار قیمت خورده است:
