سرنوشت بچه گوزنها

زیاد رفت و آمد نمی کنند.

 اما انواع دیگری از تصادف وجود دارد. در سه تحقیقی که من بر آن نظارت داشتم، حداقل دو بار به خاطر چیزی که نام آن را تنها «تصادف» می توان گذاشت مردند: چیزی که برایشان اتفاق می افتاد، زیاد فرقی با سر خوردن و افتادن از روی پله ها نداشت.

در هر دو مورد بچه ها به چاله های طبیعی افتادند و نتوانستند خودشان را از آن خارج کنند. ما همه در جنگل راه رفته ایم، چاله های پنهان را زیر پایمان حس کرده ایم یا حتی در آنها افتاده ایم و مچ پایمان پیچ خورده. به نظر می رسد این چاله ها برای بچه گوزن مرگبارند.

در تحقیقات ما، دو تا از بچه های مجهز به فرستنده در این چاله ها مردند، ولی معلوم نیست چه تعداد از بچه گوزن ها به چنین چاله هایی می افتند.

آیا تا وقتی یک شکارچی فرصت طلب از آنجا رد شود همان جا گیر می افتند؟ یا شاید از شدت ترس شروع به سر و صدا می کنند و توجه شکارچی ها را به خود جلب می کنند؟ هیچ وقت نخواهیم دانست این حالت چه قدر اتفاق میفتد، ولی به نظرم بیشتر از آن چیزی است که در ذهن داریم.

امیدوارم کم کم دستتان آمده باشد که زندگی برای بچه گوزن تا چه حد مخاطره آمیز است، به خصوص با توجه به این که هنوز بحث حیوان های شکارچی را باز نکرده ایم. اکثر شکارچیان، زیست شناسان و مدیران، شکار شدن را مهم ترین دلیل مرگ و میر بچه گوزن ها می دانند و علم هم در اکثر موارد آن را تایید می کند.

میزان شکار شدن بچه های گوزن دم سفید از سوی حیوان های دیگر بین 25 تا 75 درصد و بیشتر است. در بیشتر موارد، این عامل در محدوده بین 40 تا 50 درصد قرار می گیرد که به طور احتمال از آن چه عموم مردم می اندیشند، فراتر است.

عامل شماره 1 مرگ بچه گوزن ها

بدون شک کایوت ها شکارچی شماره 1 بچه گوزن ها در بیشتر محل هایی هستند که گوزن های دم سفید می زیند. بچه ها در چند هفته اول بیشتر زمانشان را در به صورت خوابیده در کف لانه می گذرانند تا از دید شکارچی ها پنهان بمانند.

در این دوران، فرار از چنگ کایوت ها برای آنها دشوار است. از این رو با ماندن در اختفا از افتادن به دام آنها پیشگیری می کنند. جالب این که میزان شکار از سوی کایوت ها در 3 تا 8 هفتگی بیشتر از دو هفته اول است.

بچه گوزن ها از وقتی سنشان به حدود 3 هفته می رسد زمان بیشتری را با مادرشان می گذرانند. به همین دلیل احتمال دیده شدنشان توسط کایوت ها افزایش می یابد.

با این که نسبت به چند هفته قبل توانایی بیشتری برای فرار از آنها دارند، نیازهای غذایی شان تغییر می کند و به عنوان مکمل از علف های طبیعی بهره می گیرند. این نیاز غذایی بچه ها را بیشتر در معرض شکارچیان قرار می دهد و کایوت ها هم از این فرصت بیشترین بهره را می برند.