زندگی سگ های شکاری می تواند غیر پیش بینی باشد، گاهی بی نقص و گاهی فاجعه بار. میل آنها به آوردن شکار با بهره گیری از حداکثر توانایی ذهنی و فیزیکی، باعث می شود همیشه تا حدی در خطر آسیب دیدگی باشند.
ریسک پذیری بخشی از جذابیت آنهاست. آنها با بیشترین تمرکز و بدون هر گونه تعصب، هر گونه خطری را برای انجام وظیفه می پذیرند و بیشتر تحسین ما را بر می انگیزند.
به عنوان یک دامپزشک و شکارچی، اغلب با این پرسش رو به رو هستم که برای رسیدگی به جراحت سگ ها چه چیزهایی همراه خود می برم.
به نظر می رسد خیلی ها تعجب می کنند که فردی با این همه تجربه چه طور این قدر وسایل کمی همراه دارد. آن ها فکر می کنند پزشکی که هر روز با صدها ابزار و وسیله سروکار دارد، به طور طبیعی باید آنها را در طبیعت هم همراه داشته باشد. مثل خیلی ها، من برای دور شدن از کار شکار می کنم، نه این که کارم را همراه خودم به شکار ببرم.
کیت من بزرگ نیست ولی بسیار کاراست. اجزای این کیت در طول زمان تغییر زمان تغییر یافته اند تا با احتیاج های سگ هایی که سنشان رو به افزایش است، سطح سازگاری من با بعضی خطرها و تغییراتی مرتبط با فضا، وزن و نیاز یک شکارچی غربی برای حمل آب بیشتر هماهنگ باشد. این را بی غرض می گویم، خوشبختانه کمتر پیش می آید که مجبور به استفاده از این کیت شوم.
اول از همه یک هشدار: اگر صاحب کیت پزشکی با محتویات آن آشنا نباشد یا تمایلی به یادگیری کاربرد درست آنها نداشته باشد، این کیت چندان به کار نمی آید.
اول از همه به خاطر خودتان و سگتان باید کمک های اولیه را فرا بگیرید. همیشه تجهیزات مرتبط با نیازهای خاص سگ هایتان و زیستگاه های موردنظرتان را همراه داشته باشید. ویژگی های محل شکار، آب و هوا، خلق و خوی سگ، ریسک پذیری و حتی نازک طبعی ذاتی شما باید هنگام آماده سازی کیت کمک های اولیه در نظر گرفته شوند.
کیت بزرگ تری که در ماشین دارم شامل تجهیزات و داروهایی می شوند که برای بردن به محل شکار زیادی جاگیر هستند. قیچی جراحی، پنس، اسکالپل، تیغ (یک چاقوی جیبی تیز کفایت می کند) و پنس های کوچک نوک باریک که در مواقع متعددی به دردم خورده.
در عین حال چسب مایع زخم که نوع استریل چسب های مایع به شمار می رود را نیز همراه دارم. چسب های غیر استریل که درفروشگاه ها پیدا می کنید برای بستن سریع خراش ها و بریدگی های کوچک خوب است.
مالیدن چند لایه از آن با فرچه، کار اپوکسی را برای خراشیدگی های کوچک کف پا انجام می دهد و اگر زود دست به کار شده باشید می توانید شکارتان را ادامه دهید.
با توجه به این که محل شکار پر از گرد و خاک است، اصلا محل مناسبی برای بستن زخم به شمار نمی رود. من یک منگنه بخیه تمیز در پشت ماشین نگه می دارم تا بافت های باز شده را با چند منگنه موقتا ببندم.
خواهش می کنم از این ابزار با دقت استفاده کنید و تاکید می کنم آنجا مکان مناسبی برای به رخ کشیدن مهارت های جراحی پلاستیک نیست. اگر بدون ضدعفونی و زدودن آلودگی ها از بافت های زیرین زخم را ببندید، بیشتر به سگ آسیب می زنید تا این که او را درمان کنید.
بدون شک سگتان از عملکرد درست و ملایم شما در هنگام زدن منگنه روی محل زخم ممنون خواهد بود. آن را روی خودتان امتحان کنید تا متوجه قضیه بشوید.
من چند بسته نخ بخیه هم با خودم می برم، به طور معمول آنهایی را که کلینیک بعد از گذشتن تاریخ مصرف دور می اندازد. آنها هنوز قابل استفاده هستند و با این کار صرفه جویی هم می کنید.
نخ های بخیه در مقایسه با منگنه بسیار قوی ترند و قدرت کشش بیشتری دارند. در عین حال امکان بستن لایه های عمیق تر بافت ها در زخم های پیچیده تر را نیز فراهم می کنند.
از آن جایی که این تکنیک به تمیزکاری بیشتر زخم و اغلب استفاده از ضددرد نیاز دارد، سعی می کنم تنها زمانی از آن بهره بگیرم که مراجعه به کلینیک غیرممکن یا غیرعملی باشد.
با این که علاقه ای به منگنه بخیه ندارم، تلاش برای ضدعفونی زخم برایم بسیار مهم است. چند بار ضدعفونی با کلرهگزیدین، بتادین یا هیدروژن پروکساید، امکان عفونت باکتریایی را به حداقل می رساند. اگر به آنها دسترسی ندارید، سرم نرمال سالین به زدودن گرد و خاک از بریدگی و خراشیدگی کمک می کند.
شکارچیان زیادی را دیده ام که برای این کار از الکل بهره می گیرند. الکل با این که در تمیزکاری زخم موثر است، کاربرد آن روی زخم باز دقیقا همان طور است که تصور می کنید.
جایگزین های دیگری که در بالا مطرح کردم درد کمتری ایجاد می کنند. با این وجود، کاربرد پروپیل الکل روی نوک گوش ها و کف پا می تواند سگی که از افزایش دما رنج می برد را آرام کند. این الکل ارزان است و می تواند به راحتی در میان تجهیزات مورد نیاز برای استریل کردن زخم جای گیرد.
اقرار می کنم با این که دامپزشک هستم اصلا در بستن باند خوب عمل نمی کنم. این نتیجه کار کردن با متخصصان ماهری است که کار بستن زخم را مثل یک اثر هنری می کنند. با این که محل پیچیده شده با باند ظاهر چندان زیبایی ندارد، کار خودش را می کند. با کمی تمرین می توانید از من پیشی بگیرید. مساله زیباسازی نیست.
نکته مهم میزان سفتی آن است. نه باید خیلی خیلی سفت باشد نه خیلی شل. اگر می بینید تعادل حفظ نمی شود، طرز کار با بارومتر که برای اندازه گیری ضخامت به کار می روند را بیاموزید.
انواع مختلفی از باندهای کشی سفید، باند دامپزشکی (Coflex) و گاز غیرچسبان در مواقعی که نیاز باشد در درجه اول اهمیت هستند، ولی زیاد اتفاق نمی افتد.
باندها باید برای سگ های شکار پرنده به کار روند تا در کوتاه مدت به جلوگیری از خون ریزی و محافظت از بخیه کمک کنند. اکثر خراش ها و بریدگی های کوچک وقتی تمیز و در معرض هوا خشک شوند بهبود می یابند.
در حالی که گفته می شود زبان سگ ها قدرت شفابخش جادویی دارد، به عقیده من اکثر زخم های سطحی وقتی باز باشند زودتر بهبود می یابند. زبان سگ هم در جلوگیری از نفوذ باکتری ها موثر است و محل زخم را از گرد و خاک پاک می کند، حتی با این که این باکتری ها متعلق به بافت های زیر پوست نیستند.
اگر قصد شکار تشی را دارید، برای سگ از پوزه بند استفاده کنید تا نوک تیز تیغ ها به داخل دهان سگ آسیب نزنند. من یک مدل سفارشی ساخت Tom Healy را به کار می برم.
با این که ظاهر این پوزه بند به ابزار شکنجه قرون وسطایی شباهت دارد، از طراحی متفکرانه ای برخوردار است و قطعه نرم پلاستیکی در جلوی دندان های بزرگ آسیای سگ، از این اندام محافظت می کند.
ابزار مورد نیاز دیگر شامل ناخن گیر و یک hand scaler دندان پزشکی که نوک خمیده آن برای زخم های ریز به کار می آید. قیچی مخصوص باند، خطر بریده شدن بافت های باز در هنگام پانسمان چشم بسته زخم را کاهش می دهند.
کیت داخل کوله
به عنوان یک شکارچی غربی و پزشک صحرایی معمولی، سعی می کنم کیت کوچکی بسازم که پاسخگوی نیازهای ضروری باشد و در عین حال جای بیشتری برای آب و احتمالا چند پرنده باقی بماند.
از آنجایی که قبلا با شوک گم شدن سگ به مدت طولانی روبرو شده ام، قلاده مجهز به جی پی اس و فرستنده هم به لیست نیازهای اساسی اساسی افزوده ام. بله آنها بدون شک گران هستند، ولی اگر سگتان گم و مجروح شود، نمی توانید کمکی به او بکنید.
کیت صحرایی من شامل یک کیسه پلاستیکی بسته بندی شده است که داخل آن نوار، گاز، باند دامپزشکی هست. مورد آخر برای زخم های جدی که برای جلوگیری از خون ریزی نیاز به محکم بسته شدن دارند به کار می رود. یک بطری کوچک سالین هم برای شستن زخم ها و از بین بردن خارهای ریزی که در اوایل فصل وارد چشم و گوش سگ می شوند همراه دارم.
اگر چیز دیگری حمل نمی کنید، چاقوی چندکاره که پنس هم داشته باشد در موارد متعددی به کار می آید، به خصوص در زمان مواجهه با تشی. من با استفاده از این ابزار قلاب ماهیگیری و خارهای بلند را در آورده ام. در عین حال برای تعمیر بوت و تجهیزات بسیار خوب است.
قبلا با خودم تورنیکه هم می بردم و با این که همراه داشتن آن به من حس آرامش می داد، هیچ وقت از به درد بخور بودن آن برای جراحت های صحرایی مطمئن نبودم.
می ترسیدم با توجه به این که کیلومترها در نواحی دور دست سفر می کنم، اگر یکی از اعضای تیم سگ ها دچار جراحت شدیدی شود و استفاده از تورنیکه را بطلبد، در نهایت نتیجه بدون آن یا با آن تغییر نخواهد کرد.
این تجهیزات ضروری با این که اندک هستند، همه آن چیزیند که برای ادامه شکار در صورت وقوع جراحت برای سگ یا بازگرداندن سگ به ماشین با هدف استفاده از کیت بزرگ داخل آن، تمام چیزی هستند که نیاز دارم.
ضد درد و آنتی بیوتیک
ممکن است سگتان در زمان تعقیب سیاه خروس زخمی در هنگام عبور از روی سیم خاردار دچار جراحت و درد شود ولی خم به ابرویش نیاورد. اما این بدین معنا نیست که از ما پوست کلفت تر است.
آنها درد را به عنوان محرکی تجربه می کنند-که با وجود ناخوشایند بودن- باعث نمی شود از حس بویایی و غریزه شکار که در هنگام تعقیب بوی پرنده الویت دارند دست بکشد.
جراحت سگ ها از معدود مواردی است که باعث می شود انسان انگاری را در صاحبان سگ ها ترغیب کنم. اگر جراحت سگتان دردناک به نظر می رسد، به احتمال زیاد دردناک است.
حتی اگر چنان دردی ایجاد نکند، کنترل التهاب با دارو می تواند تاثیر چشمگیری روی سرعت ترمیم در سطح سلولی داشته باشد.
با فرض این که سگتان به طور مرتب چکاپ می شود، با کمال خوشحالی تعدادی داروی مفید را با دوز مناسب برای کیت شما تجویز کنم. همیشه قبل از کاربرد این داروها با دامپزشک مشورت کنید.
بیشتر دردی که سگ در جراحت های متوسط یا گرفتگی عضلات تجربه می کند را می توانید بدون هیچ مشکلی با carprofen درمان کنید.
یک داروی غیراستروییدی و ضدالتهاب رایج که به صورت قرص های جویدنی ارائه می شود. هر دارویی که قوی تر از آن باشد، نیاز به بررسی دقیق و کاغذبازی دارد و خیلی از افراد در این شغل تمایلی به تجویز داروی های افیونی در بجبوحه همه گیری اعتیاد نشان نمی دهند و حق هم دارند.
اگر درد در حدی زیاد باشد که تحویز دوزهای بالا را الزامی کند، به هر حال لازم است سگ را به دامپزشکی ببرید.
زخم های شدید و التهاب های پوستی را با داروهای موضعی مناسب درمان کنید و از آنتی بیوتیک های خوردنی با میزان پوشش متفاوت کمک بگیرید. برای سوراخ ها و زخم های عمیق به Clavamox نیاز دارید و برای زخم های سطحی روی پوست سفالکسین خوب عمل می کند.
زخم های کوچک بدون دخالت دامپزشک التیام می یابند. ولی یادتان باشد برای درمان زخم های جدی به دارو بسنده نکنید. این داروها از عفونت پیش گیری می کنند و بعد از آن باید به دنبال مراقبت پزشکی از سگ خود باشید.
مشکلات روده و معده می توانند سفر شکار شما را خراب کنند و باعث از دست رفتن آب بدن سگ شوند. فشارهای ناشی از سفر، تغییر رژیم غذایی و خوردن بیش از حد ناگت، اکثر اوقات موجب شل شدن مدفوع می شوند.
در چنین مواقعی من از آنتی بیوتیک قوی GI-centric مترونیدازول به همراه پروبیوتیک های جویدنی بهره می گیرم تا در سفرهای چندروزه شکار جلوی از دست رفتن آب بدن سگ را بگیرم.
داروهای دیگری که اختیاری هستند ولی آنها را به شدت توصیه می کنم، داروی ضدتهوع (Cerenia یا Zofran)، پماد چشمی آنتی بیوتیک و کرم های موضعی آنتی بیوتیک/ استروییدی برای گوش و پوست هستند. وقتی در حال شکار هستیم، سگ های مسن تر به طور روزانه مکمل دریافت می کنند.
ضرورت پیشگیری
لازم نیست یک دانشمند یا نظریه پرداز باشید. حتی به عنوان شکارچی ماهر هم به این حقیقت پی می برید که خطر وقوع جراحت های شدید در محل شکار، ارتباط معکوسی با میزان آمادگی شما برای مقابله با چنین فاجعه ای دارد.
مثل یک رئیس برنامه ریزی کنید و بارهایتان را درست ببندید. در این صورت امکان زخمی شدن توله شما بر اثر برخورد با سیم خاردار هم کمتر می شود.
اگر به عنوان مراقب سگ در محل شکار، مسئولیت هایتان را جدی نگیرید، احتمال دارد چند کیلومتر آن طرف تر سگتان برخورد فاجعه باری با یک تشی داشته باشد.
من در بهترین و بدترین شرایط قرار گرفته ام و متوجه شده ام هر چه برای مدیریت یک فاجعه برنامه ریزی بیشتری داشته باشم، احتمال وقوع آن کاهش می یابد.
من طی سال ها تجربه های زیادی کسب کرده ام و می دانم که رعایت این اصل اهمیت بسیار بالایی دارد.
