شکارچی کهنه کار پرندگان آبزی

مثل خیلی های دیگر، عشق من به طبیعت وقتی آغاز شد که پدرم مرا با خودش می برد. من مثل هر شهروند عادی ساکن شمال «ویسکونسین» بزرگ شدم.

 شکارچیان گوزنی که در حین عبور از جاده های خاکی در اکتبر، پارتریج هم می زدند. حتی قبل از این که بتوانم تفنگ حمل کنم، حس می کردم همه چیز دارم. در 12 سالگی، وقتی به سن قانونی برای حمل اسلح رسیدم، هیجانی که برای رسیدن صبح داشتم حتی از هیجانم برای کریسمس بیشتر بود.

 قابل مقایسه نبود. با این حال کریسمس به معنای هدیه و «لوازم شکار» بیشتر بود. در آن زمان خودم تفنگ نداشتم و رویایم داشتن یک مدل رمینگتون 7400 کالیبر .30-06حالا با این که بزرگ شده ام، همان تفنگ ها عزیزترین دارایی هایم هستند.

صبح کریسمس 1993 برای من سرشار از شادی و هیجان بود. قرار بود «داستان کریسمس» خودم را داشته باشم و احساسات شخصیت «رالفی» در داستان در هنگام باز کردن هدیه اش را داشته باشم.

 این حس سریع از بین رفت. چون با باز کردن جعبه فهمیدم رمینگتون رویاهایم در آن نیست. به جایش دو چیز آنتیک داخل جعبه بود و من را خیلی دلسرد کرد.

مادر و پدرم شروع کردند به توضیح اهمیت یک جفت تفنگ به جا مانده از پدربزرگم. صدای آنها را می شنیدم، ولی این قدر ناراحت بودم که برایم بی معنی بودم.

 اولی یک مدل کلاسیک بود. مدل وینچستر 94 کالیبر .30-30 ظاهرا این تفنگ بیشتر عمرش  را در محل شکار گذرانده بود و همیشه جای امنی در قفسه تفنگ های کمپ داشت. در وضعیت خیلی خوبی بود و فقط آن قدری رنگش رفته بود که سنش را نشان دهد.

 دومی مدل وینچستر 12 و قیافه اش مثل تفنگ هایی بود که در عکس های سیاه و سفید قدیمی دیده می شد. معلوم بود که در قفسه تفنگ ها نگه داری نشده و نقش نمایشی هم نداشته. نشانه های قدمت و کهنگی از سر تا ته آن معلوم بود. این تفنگ ها نرم و قوی بودند و ساختار درستی داشتند.

سال ها بعد شماره سریال آنها را چک کردم و متوجه شدم اولی ساخت 1940 است، درست بعد از آغاز جنگ جهانی دوم. دومی هم در سال 1926، کمی پس از آغاز جنگ جهانی دوم ساخته شده بود.