تفنگ
ای تفنگ ای جلــوه عشـق و حیـــات زندگـی ام بـی تو باشد چـون ممــات
گــرچــه بی جــانـی ولــی جــان منــی دلبــــر و معشــوق و جانـــان منـــی
همــــدم مـــن هستـــی و مـی بوسمــت در بغـــــل می گیـــرم و مـی بویمــت
از میـــــان هـــر چــــه آدم ساختــــه من تـــو را هستــم فقــط دلبــاخته
دوری از بخــل و ریا وحــرص و کیـــن یــاوری چـون تــو مــرا بایــد چنیــن
ترجمـــــــان اقتــــــداری و غــــــرور درس مــردی می کنـم با تــو مـــرور
کوچــک امـــــا پر صلابــت، پرشکـوه هـرگه هستی پشتِ من، پُشتـم چـو کوه
آتشـــی کــز لـــــول تـــو آیـد بــرون مـی زنــــد آتـــــــــش به آلامِ درون
بـــوی باروتـــت چو آیـــد در مشـــام می شــوم مســت ومــرا دنیــا به کام
ماشــه ات را گـــر چکــانم هر زمــــان تـــازه می گـــردد مـــرا روح و روان
درد دلـــها با تــــوکـــردم روز و شـب یـــاورم بــودی به وقتِ تـاب و تــب
شب چــو تنهـا بودم اندر خوف و بیــم قـــوّت قلبـــم تـو بــودی و ندیـــم
در میـــــان دشــت و تالاب و کویــــر مونســم بـــودی و همـــراهِ مســـــیر
چــه شبانگاهــــان که با مــن بــوده ای همـــدمم در صبـــحِ روشـن بـوده ای
گـرچــه گـــاهی ا ز تـو دورم ای رفیق فکـــرم امــــا پیشت ای یــار شفیــق
ای دریغـــا چــــون تــو یـــار صـادقی هستــی انــدر دســـت بس نالایقــی
عــــده ای عــــاری ز آداب شکــــــار ایـن دغـل نامــردمان با تــو چــه کار
لاف مــــردی و جوانمـــردی زننــــد وقــت مـــردی می رسد، جا می زننــد
وز میـــــــان اینهــــمه نامــــردمـــــی ناجـــــی ام هستـی از این سردردگمی
آن زمانهــایی کــه هستــی دستِ مـــن می شـــود تعبیـــر بـود و هسـتِ مـــن
گــرنباشـــی زندگــی ام چون ممـــات با تو هستــم تا کــه هستم در حیــات
